“သက်ငယ်ချစ်ခြင်း”

ဆံပင်တွေရှည်လာတာမျိုး
အချိန်က ငြိမ်သက်စွာ ရေတိမ်လို လျှောက်လာတယ်။
ဖုန်ဖုန်လေးတွေ၊ မိုးခါးငယ်တွေကြားမှာ
တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပိုနားလည်လာတယ်။

ပန်းတွေနဲ့ စကားပြောချင်တဲ့အခိုက်
ပွင့်နေတဲ့အချစ်တွေ၊ လွင့်နေတဲ့မွှေးရနံ့တွေအတွက်
တစ်နေ့တာရဲ့အလှကို
အေးအေးလေးနဲ့ စိတ်ထဲမှာ သိမ်းထားလာတယ်။

တိမ်တွေက မမြင်ရတဲ့စကားတွေကို
လေထဲထဲမှာ ဖတ်နိုင်သလောက် ပေါ့ပါးနေတယ်။
မြင်ကွင်းတင်မဟုတ်ဘဲ
ခံစားချက်တွေထဲမှာ နေရာယူလာတယ်၊ တိတ်တဆိတ်နဲ့။

တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို မက်မောလာတာမျိုး
စကားမပြောတဲ့အချစ်တစ်ခုလို
နှလုံးသားထဲမှာ ထဲထဲဝင်ဝင်နဲ့
နားထောင်မှုတစ်ခုအဖြစ်၊ စွဲလန်းစွာ ထင်ဟပ်လာတယ်။

ဒီအရာတွေ
အချစ်လား ၊ အသက်ဝင်မှုလား ၊
သို့မဟုတ် ရင်တွင်းထဲက “လှတယ်” ဆိုတဲ့ ခံစားချက်လား။

မသိဘူး…

ဒါပေမဲ့
အလှတရားနဲ့ နီးလာတာတော့ သိပါတယ်။



-မြူ