ဂိမ်းဆိုင်က မိတ်ဆွေ

အောင်မြင်က ဂိမ်းဆိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ယောက်ပါ။ သူ့နာမည်နဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ပဲ၊ သူ့ဆိုင်က လုံးဝအောင်မြင်မှု မရှိပါဘူး။ တစ်နေ့ကို လူနှစ်ယောက်လောက်ပဲ ဝင်တယ်။ အဲ့ဒီနှစ်ယောက်က သူ့သားနဲ့ သူ့မိန်းမပါ။

တစ်နေ့မှာ လူတစ်ယောက် ဆိုင်ထဲဝင်လာတယ်။ အသက် ၆၀ လောက်ရှိမယ့် အဘိုးတစ်ယောက်ပါ။ သူက ဂိမ်းဆော့ဖို့မဟုတ်ဘဲ စကားပြောဖို့ပဲ လာတာတဲ့။

"ငါ့မှာ ပညာတစ်ခုရှိတယ်၊ မင်းကို ပေးချင်လို့" လို့ အဘိုးက စပြောတယ်။

အောင်မြင်က သဘောကျသွားတယ်။ ဆိုင်မှာလည်း လူမရှိတော့ အဘိုးနဲ့ စကားပြောရတာ ပျင်းစရာကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်တယ်။

"ဘာပညာလဲ ဦးလေး"

"မင်း ဒီဆိုင်လေးက ဘာလို့ မအောင်မြင်တာလဲ သိလား"

အောင်မြင် ခေါင်းခါပြတယ်။

"မင်းက လူတွေကို ဂိမ်းဆော့ခိုင်းနေတယ်။ အဲ့ဒါ မှားနေပြီ" တဲ့။

"ဟင်... ဒါဆို ဘာလုပ်ရမှာလဲ"

"လူတွေကို ဂိမ်းမဆော့ခိုင်းနဲ့။ စကားပြောခိုင်း" တဲ့။

အောင်မြင် နားမလည်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် အဘိုးက ဆက်ရှင်းပြတယ်။

"ကြည့်စမ်း... အခုခေတ်မှာ လူတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စကားပြောဖို့ အချိန်မရှိကြဘူး။ အိမ်မှာ မိသားစုနဲ့တောင် စကားမပြောကြတော့ဘူး။ ဖုန်းပဲကြည့်၊ ဂိမ်းပဲဆော့နေကြတယ်။ မင်းဆိုင်ကို ဂိမ်းဆော့ဖို့ မလာစေချင်ဘူး။ စကားပြောဖို့ လာစေချင်တယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြုံးပြနိုင်အောင်၊ ရယ်နိုင်အောင် လုပ်ပေး"

"ဒါဆို ကျွန်တော့်ဆိုင်က ဂိမ်းဆိုင် မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့"

"အေး... မင်းဆိုင်က ဂိမ်းဆိုင် မဟုတ်တော့ဘူး။ လူတွေ တွေ့ဆုံစကားပြောတဲ့နေရာ ဖြစ်သွားမယ်။ မင်းနာမည်လို အောင်မြင်တဲ့ဆိုင် ဖြစ်သွားမယ်"

အဘိုးပြောတဲ့အတိုင်း အောင်မြင်က သူ့ဆိုင်ကို ပြောင်းလဲပစ်လိုက်တယ်။ ဂိမ်းစက်တွေကို လျှော့ချပြီး စကားပြောလို့ကောင်းအောင် ထိုင်ခုံတွေ စီစဉ်ထားတယ်။ ကော်ဖီလေးတွေ ရောင်းပေးတယ်။ စာအုပ်စင်လေးတွေ ထားပေးတယ်။

အံ့သြစရာကောင်းတာက လူတွေ စတင်ဝင်လာကြတယ်။ အထူးသဖြင့် ဆယ်ကျော်သက်တွေနဲ့ လူငယ်တွေပါ။ သူတို့က ဂိမ်းဆော့ဖို့ မဟုတ်တော့ဘဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ဆုံဖို့ လာကြတယ်။ စကားတွေပြောကြတယ်။ ရယ်မောသံတွေက တစ်ဆိုင်လုံး ပျံ့လွင့်နေတယ်။

"မင်းတို့ခေတ်မှာ နည်းပညာတွေက လိုအပ်တယ်။ ဒါပေမယ့် လူချင်းတွေ့ဆုံပြီး အပြန်အလှန် နားလည်မှုတွေ ရှိဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်" လို့ အဘိုးက ပြောခဲ့တဲ့စကား အောင်မြင် မှတ်မိနေတယ်။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း အဘိုးကို မတွေ့ရတော့ပေမယ့် သူ့ဆိုင်လေးကတော့ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုပြီး အောင်မြင်လာတယ်။ လူတွေရဲ့ အပြုံးတွေ၊ ရယ်သံတွေနဲ့အတူ သူ့ရဲ့ဝင်ငွေလည်း တိုးလာတယ်။

တစ်ခါတလေ သူ တွေးမိတယ်။ အဲ့ဒီအဘိုးက ဘယ်သူလဲ... သူက ဘာကြောင့် ဒီလိုပညာမျိုး လာပေးသွားတာလဲ... ဒါပေမယ့် သူ့မှာ အဖြေမရှိဘူး။ သိတာက တစ်ခုပဲ။ ပညာဆိုတာ ငွေနဲ့ဝယ်လို့မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ပညာက ငွေထက် တန်ဖိုးကြီးတယ်ဆိုတာပါပဲ။

****

Feedback ပေးချင်တာရှိရင်

Telegram: moxgen_u

ကျွန်တော့်ရဲ့ Telegram စာတို Channel လေးကိုလည်း joinထားပေးဖို့ request လုပ်ပါတယ်ဗျ။
https://t.me/lineoflovetolastofthelifetime

သာယာသောနေ့ရက်များကိုပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေ

ကျွန်တော် စာရေးသူ မော်ဂန်ပါ။


​​​​​​