မော်ဂန်
"ကံကောင်း" ဆိုတဲ့ ထိုအရက်ဆိုင်ဆိုတာ ၁၉၉၀ ခုနှစ်လောက်ကတည်းက ဖွင့်လာခဲ့တဲ့ဆိုင်ပါ။ ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဦးအောင်ကံက သူ့ဆိုင်နာမည်ကို "ကံကောင်း" လို့ပေးခဲ့တာ၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း ကံကောင်းသလို၊ သူ့ဆိုင်လာတဲ့ အရက်သမားတွေလည်း ကံကောင်းစေချင်လို့တဲ့။ အခုတော့ ဦးအောင်ကံ မရှိတော့ပေမယ့် သူ့သား ကိုကျော်ကံက ဆိုင်ကို လက်ဆင့်ကမ်း ဆက်လက်ဖွင့်လှစ်ထားဆဲပါပဲ။
ဒီညကတော့ အမြဲတမ်း အရက်သောက်နေကျ ကိုအောင်မြင့်နဲ့ ကိုကျော်ကြီးတို့အပြင်၊ တခြားအရက်သမားတွေပါ စုံနေတဲ့ည ဖြစ်တယ်။ညနေ ၅ နာရီလောက်ကတည်းက အရက်ဆိုင်ထဲမှာ လူစတင်စည်ကားလာတယ်။ အရင်ဆုံး ရောက်လာတာက ရုံးမှာ အပင်ပန်ဆုံး အလုပ်လုပ်ခဲ့ရတယ်ဆိုတဲ့ ကိုမောင်မောင်ပါ။ သူက စားပွဲထိုးလေး မောင်လှိုင်ကို လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြပြီး အမဲသားကြော်တစ်ပွဲနဲ့ ဘီယာတစ်လုံး မှာလိုက်ပါတယ်။
"ဟား... ကိုမောင်မောင် ဒီနေ့ စောစောရောက်နေတာပါလား" ဆိုပြီး နောက်က ရောက်လာတဲ့ ကိုကျော်ကြီးက နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
"ဟုတ်တယ်ဗျ... ဒီနေ့ ရုံးမှာ အလုပ်တွေ သိပ်များလို့ ခေါင်းတွေ ကိုက်နေတာ။ နည်းနည်းလေး ဖြေဖို့ ကြိုးစားနေတာ" လို့ ကိုမောင်မောင်က ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
"အေး... အေး... နားလည်ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အဲ့လိုပဲ။ မိန်းမက တော့ မယုံဘူး။ အလုပ်များလို့ ပြန်နောက်ကျတယ်ဆိုတာကို မယုံဘူး။ အရက်သောက်နေတာလို့ပဲ ထင်နေတာ" လို့ ကိုကျော်ကြီးက ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြောပါတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လူပျိုကြီး ကိုအောင်မြင့် ရောက်လာပါတယ်။ ကိုအောင်မြင့်က ကိုကျော်ကြီးရဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ပွဲထုတ်ပြီးသား ဇနီးသည်အကြောင်း ပုံပြင်တွေကို နားထောင်ရတာ အရမ်းကြိုက်တဲ့သူပါ။
"ဟေ့... ကိုကျော်ကြီး၊ ပြောပါဦး... မနေ့က အိမ်ပြန်နောက်ကျတော့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ" လို့ စပါတယ်။
"မေးမနဲ့ဗျာ... မနေ့ည ကျွန်တော် အိမ်ပြန်တော့ ညသန်းခေါင်လောက်ရှိနေပြီ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ တံခါးပိတ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ အိမ်ထဲကနေ မိန်းမအသံတော့ကြားတယ်... တံခါးခေါက်သံကြားပေမယ့် မဖွင့်ပေးဘူး။ ကျွန်တော်လည်း ချစ်စနိုးနဲ့ အသံကိုချွဲပြီး မိန်းမရေ... မိန်းမရယ်... တံခါးလာဖွင့်ပေးပါဦးလို့ အော်တော့..."
"အဲ့ဒီတော့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ ကိုကျော်ကြီး" လို့ ကိုမောင်မောင်က မစောင့်နိုင်ပဲ စိတ်ဝင်တစား မေးတယ်။
"ဟဲ့... နင့်မိန်းမက ငါ မဟုတ်ဘူး... ငါက ဘေးအိမ်ကလို့ အသံပြန်လာတာဗျ... အရှက်တွေလဲ ကွဲရောဗျာ " လို့ ကိုကျော်ကြီးက မျက်နှာရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ပြောတော့ တစ်ဆိုင်လုံး ပက်ပက်စက်စက် ရယ်ကြရပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အသက် ၆၀ ကျော် ဦးစံဖေ ရောက်လာပါတယ်။ သူက ဆိုင်ရဲ့ အကြီးဆုံး မူးယစ်သူကြီးပါ။ ဒီဆိုင်မှာ နှစ်ပေါင်း ၃၀ လောက် အရက်သောက်လာခဲ့သူပါ။
"အဘ... ဒီနေ့ ဘာဖြစ်လို့ တစ်ယောက်တည်း လာတာလဲ။ အမြည်းနိုက်စားနေကျ မမကြီးကော မလိုက်ဘူးလား" လို့ စားပွဲထိုး မောင်လှိုင်က မေးလိုက်တော့၊ ဦးစံဖေက သက်ပြင်းချပြီး...
"မင်းတို့ သိတဲ့အတိုင်းပဲ... ငါ့မိန်းမက ငါ အရက်သောက်တာ မကြိုက်ဘူး။ မနေ့ကပဲ ငါ့ကို အရက်ထပ်သောက်ရင် ကွာရှင်းမယ်တဲ့။ ဒါနဲ့ ငါလည်း ဒီနေ့ကစပြီး အရက်မသောက်တော့ဘူးလို့ ကတိပေးလိုက်တယ်"
“အဲ့တော့... အဘက အခု ဘာသောက်မလို့လဲ" လို့ မောင်လှိုင်က မေးတော့...
"အရက်မသောက်တော့ဘူးလို့ ကတိပေးထားတော့... ဘီယာပဲ သောက်တော့မယ်ကွ... ဟား..ဟားး…." လို့ ဦးစံဖေက ပြန်ဖြေတော့…တစ်ဆိုင်လုံး ထပ်ပြီး ရယ်မောကြပြန်ပါတယ်။ အဲ့လို အရက်သမားတွေ စုံနေတုန်းမှာပဲ၊ အပြင်က ကားဟွန်းသံတွေ ကြားလာရပါတယ်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နာမည်ကြီး စီးပွားရေးသမား ဦးအောင်ကြွယ်ရဲ့ ကားကြီးက ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကားထဲကနေ ခေါင်းထွက်ပြီး ဆိုင်ထဲကို လှမ်းအော်လိုက်တယ်။
"ဟေ့... ကိုကျော်ကံ... ငါ့မိန်းမ ဒီမှာ ရှိလား"
ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုကျော်ကံက အံ့အားသင့်သွားပြီး "မရှိပါဘူး ဦးအောင်ကြွယ်ရယ် ... ခင်ဗျားမိန်းမ ဒီဆိုင်ကို တစ်ခါမှ မလာသေးဘူး" လို့ ပြန်အော်လိုက်တယ်။
"အေး... အဲ့လိုဆို ကောင်းတယ်... သူက ငါ့ကို အရက်သောက်နေတယ်လို့ သံသယဖြစ်နေလို့ တစ်ဆိုင်ပြီးတစ်ဆိုင် လိုက်ရှာနေတာ။ ငါကတော့ ရုံးအစည်းအဝေးဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့တာ။ ကဲ... ဒါဆို ငါသွားဦးမယ်.. ပြောမရဘူး ရောက်ရင်ရောက်လာနေဦးမယ် " လို့ပြောပြီး မောင်းထွက်သွားတယ်။
အဲ့ဒီနောက် ၅ မိနစ်လောက်အကြာမှာ နောက်ထပ် ကားတစ်စီး ရပ်လာပြန်တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့သူက အရပ်ရှည်ရှည် အမျိုးသမီးတစ်ဦး... ဦးအောင်ကြွယ်ရဲ့ ဇနီးပါ။
"ရှင်တို့ဆိုင်မှာ ကျွန်မရဲ့ ယောက်ျား ဦးအောင်ကြွယ်ရှိလား" လို့ မေးတော့၊ ကိုကျော်ကံက ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။
"သူ ခုနကပဲ ဒီကို ရောက်လာပြီး ခင်ဗျားကို
သူလိုက်ရှာနေတယ်လို့ ပြောသွားတယ်" လို့ ကိုကျော်ကံ ဖြေလိုက်တော့၊ အမျိုးသမီးကြီးက ခါးထောက်ရင်း...
"တော်ပါပြီရှင်... သူက ကျွန်မကို အစည်းအဝေးရှိလို့ဆိုပြီး ထွက်သွားတာ။ အခုတော့ ကျွန်မကို လိုက်ရှာနေတယ်တဲ့။ စိတ်ပျက်စရာ" လို့ ပြောရင်း ပြန်ထွက်သွားတယ်။
"ဘာမှမဖြစ်သေးဘူး ကိုယ့်လူ တို့... ကျွန်တော်တို့ ဆက်သောက်ကြရအောင်" လို့ ဦးစံဖေက ပြောလိုက်တော့ ဆိုင်ထဲက လူတွေလည်း ခုနအတိုင်း ပြန်စည်လာပါတယ်။လူပျိုကြီး ကိုအောင်မြင့်က သူ့ရဲ့ အမြဲတမ်း အာဂစကားကို ပြောပါတယ်။
"ကျွန်တော်က အရက်သောက်တာမှ မိန်းမက ဆူမှာ မဟုတ်တာ... အေးဆေးပဲ"
"ဘာလို့လဲ ကိုအောင်မြင့်" လို့ စားပွဲထိုး မောင်လှိုင်က မေးတော့..။
"မိန်းမမရှိတော့ ဘယ်သူက ဆူမှာလဲ... ဟီး... ဟီး..." လို့ သူ့ဟာသူ ရယ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ည ၁၀ နာရီလောက်လည်း ရောက်တော့ ဆိုင်ထဲက လူတွေ တဖြည်းဖြည်း ရှင်းလာတယ်။ အိမ်ထောင်သည်တွေက မိန်းမဆူမှာကြောက်လို့၊ တချို့က မနက်ဖြန် အလုပ်စောစော သွားရမယ်ဆိုပြီး၊ တချို့ကတော့ ပိုက်ဆံကုန်လို့ ပြန်ကြတယ်။
ကံကောင်းအရက်ဆိုင်လေးရဲ့ မီးတွေ တဖြည်းဖြည်း မှိတ်သွားတယ်။ စားပွဲထိုး မောင်လှိုင်က နေ့တိုင်းလို အတွေးလေးနဲ့ ဆိုင်ပိတ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတယ်။
"ဒီလောကမှာ အရက်သမားတွေနဲ့ သူတို့မိန်းမတွေရဲ့ တိုက်ပွဲဟာ ဘယ်တော့မှ အဆုံးသတ်မှာ မဟုတ်ဘူး... မနက်ဖြန်လည်း ဒီလူတွေပဲ... ဒီပုံပြင်တွေပဲ... ဒီရယ်သံတွေပဲ... အရာရာဟာ မနေ့ကလိုပဲ ဆက်ဖြစ်နေဦးမှာပါ..."
အပြင်မှာတော့ လမင်းက ရယ်နေပါတယ်။ လမ်းမီးတိုင်တွေအောက်မှာ အရက်သမားတွေ တစ်ယောက်ချင်း ပြန်သွားကြတယ်။ မနက်ဖြန် ညနေခင်းရောက်ရင် သူတို့အားလုံးကို ဒီနေရာမှာပဲ ပြန်တွေ့ကြဦးမှာပါ။ အရက်
သမားတွေရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်း၊ အိမ်တွင်းစစ်ပွဲတွေ၊ အရှုံးအနိုင်တွေက ပြီးဆုံးသေးမှာမဟုတ်ဘူး။
ကံကောင်းအရက်ဆိုင်လေးကတော့ သူ့နာမည်အတိုင်း ကံကောင်းနေဆဲပါပဲ။ ဒီညလည်း ကံကောင်းခဲ့ပါတယ်။ ပြဿနာတွေကြားက ပျော်ရွှင်စရာ၊ ရယ်စရာလေးတွေ ရှာတွေ့နိုင်တဲ့ည ဖြစ်ခဲ့တယ်။
****
***
စာဖတ်သူတစ်ဦးချင်းစီတိုင်းကို အစဉ်လေးစားလျက်..
သာယာသောနေ့ရက်များကိုပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေ။
ကျွန်တော် စာရေးသူ မော်ဂန် ပါ။
Telegram: moxgen_u
Keep Reading